Pieśń o Przylądku Horn - Szanty

Tam gdzie kończy się świat, gdzie dogasa blask,  a G
Oceany z lądem zeszły się.                       a G a
Tam na straży trwa, niewzruszony głaz,           a G
Jego ściany ciągle fala rwie.                    a G a
Starcza jego twarz, posępna i zła                C G E
Zamyślona mierzy czasu bieg.                     a F
Tam gdzie fala i wiatr z piekłem trzyma pakt,    a G
Zapatrzona w Antarktydy śnieg.                   a G a

Na spotkanie z nim poszło wielu z nas,
Wielu nie wróciło nigdy już.
Nikt nie zliczy dziś, tych żaglowców co,
Zmiażdżył kłami sztormów, nagłych burz.
Gdy kwiożercza moc zerwie żagli biel.
Gdy pod fali ciosem runie z trzaskiem maszt.
Ludzkich istnień też wiele znajdzie kres,
Taką cenę przyszło płacić nam.

Nikt nie pytał nas, kto pozostać chce
By na lądzie znaleźć łatwy chleb.
Krzyż południe lśni, wypływamy już
Tam gdzie Horn zbiera krwawy łup.
Znów za marny grosz, napchać cudzy trzos,
Albo u stóp Hornu znaleźć grób.

Przeszły lata i dziś jak samotny ptak,
Biały żagiel kłania mu się w pas.
Marynarzy cień, echem dawnych lat
Starym szlakiem znowu wiedzie nas.
Choć pokory cień w sercach naszych trwa.
Blaskiem zorzy i brzemieniem strych nut,
Rykiem wiatru i fal, znów ocean gna
Nasze serca na odwieczny trud.