Elegia o... (chłopcu polskim) - Ludola

intro a e C G
a e

a          e             C         G             a
Oddzielili cie, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,
a         e             C           G
haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,
C                    G
malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg,   /
a                    a                     / x2
wyszywali wisielcami drzew płynące morze. /

aeCG
ae

Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć,
gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.
Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,
przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg.

I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,
i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut - zło.
Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką.
Czy to była kula, synku, czy to serce pekło?