Jan Van Deijk - Szanty

Słuchajcie morscy bracia, jak w linach śpiewa wiatr. G C G C G
O strasznym losie majtka co zwał się Jan Van Deijk.  a D D7
Pod nogą pokład chwiejny, portowych tawern gwar.     G C G C G
Północne morze wokół i przyjaźń w szklance grogu-    a D G e
Bogactwo tylko takie znał.                           C D G C G

Dowodził nim kapitan co morski zgłębił fach.
Pochodził z Amsterdamu, gdzie piękną córkę miał.
Niejeden więc marynarz u stóp jej serce kładł-
Kapitan był jak morze, Północne , wszystkim wrogi.
Żadnemu z chłopców nie był rad.

A gdy Hiszpańskich królów z Holandii wygnał lud.
Kapitan powiódł okręt strzec Amsterdamu wrót.
Jesienny czas już nastał, świat cały toną w mgle.
Wtem z masztu ktoś zawołał- Hiszpański widzę okręt!
Krzyknęli więc- Hiszpanom śmierć!

Usłyszał to kapitan, na pokład śpiesznie zbiegł.
Znak krzyża skreślił szpadą i tak załodze rzekł:
Ten z was kto wrogi okręt na morza pośle dno,
Zostanie nagrodzony bogactwem niezmierzonym-
Za żonę weźmie córę mą.

Spojrzeli na grzywacze, a w oczach mieli strach.
Nie chcecie, więc ja pójdę- powiedział Jan Van Deijk.
W Północne skoczył morze i płynie poprzez toń.
Łaskawe bądź mi morze o ocal mnie- O Boże!
Szeptał, dziurawiąc galeonu dno.

Już wraca Jan przez morze, gdzie okręt czekać miał.
Wtem widzi, ze jego okręt wziął kurs na Amsterdam.
Oszukał go kapitan- miast córki śmierć mu dał.
Zostało tylko może, Północne zimne morze.
I ludzkiej zdrady gorzki smak
Dookoła tylko morze, Północne zimne morze
I morskiej zdrady gorzki smak.